Na dzisiejszy protest w solidarności z Polkami, w Bern, w końcu - mimo chęci - się nie wybrałam. Mama w międzyczasie zachorowała (na szczęście nie corona, jakiś inny wirus), A. też nie czuł się super, zostaliśmy więc w domu. Z dala od ruchomych obrazków w social media i tv, z dala od spraw ważnych i bardzo ważnych, ale i ogromnie wyczerpujących emocjonalnie, angażujących bez pardonu w palący, bezsilny gniew. Zamiast tego była spokojna sobota; leniwy, błogi poranek - a potem puzzle domowych obowiązków. Układając w spiżarni ostatnie duże zakupy, obrabiając na cztery ręce dynię (krojenie, pieczenie, miksowanie, napełnianie woreczków i wstawianie do zamrażarki), porządkując lodówkę, nastawiając kolejne prania i rozwieszając pachnące, czyste rzeczy, piekąc ciasto mandarynkowe, pucując razem z A. samochód (bardzo dokładnie, w środku i na zewnątrz, zajęło nam to 1.5 godziny, ale wygląda idealnie!), gotując zupę antygrypową - czułam spokój i głęboką wdzięczność. Wdzięczność, że w moim małym w
Byłam feministką, "zanim to było modne". Ciężko mi stwierdzić, kiedy właściwie się nią stałam. Wychowana w normalnym, kochającym domu, gdzie nikt nie mówił mi, że coś „nie jest dla dziewczynek” albo że z powodu bycia dziewczynką muszę cokolwiek innego niż kupować podpaski czy tampony (nie, w tamtych czasach nie było jeszcze kubeczków menstruacyjnych, a i podpaski zagranicznych firm oraz tampony dopiero zdobywały polski rynek), żyłam sobie mniej lub bardziej szczęśliwie, od czasu do czasu zauważając rzeczy. Jakie? A, na przykład takie, że moja przyjaciółka, w identycznym co ja wtedy wieku lat 14, musiała opiekować się młodszym, 3-letnim braciszkiem - mimo że w tym samym gospodarstwie domowym był jej drugi brat, 11-letni, który równie dobrze mógł był się owym braciszkiem zająć. On jednak nie musiał. Nie musiał też prać, gotować, zmywać - ani nie wysłuchiwał od mamusi, że „babie do garów i do pieluch studia niepotrzebne”. Pamiętam, jak strasznie mierziła mnie tamta sytuacja i