Jak fajnie jest żyć, gdy człowiek się rusza - czyli o przyjemnościach sportu.

Jak zapewne wszystkie Czytelniczki i wszyscy Czytelnicy, chodziłam do polskiej szkoły. Ta zaś cechowała się - przynajmniej w tamtych czasach - tym, że wzorcowo wręcz potrafiła zniechęcać do tzw. wychowania fizycznego. Do dziś pamiętam koszmarne godziny spędzane na przymusowej grze w siatkówkę lub koszykówkę; zniechęciło mnie to trwale i skutecznie do wszelkich sportów z piłką. W szkole średniej i na studiach miałam zwolnienie z WF-u; byłam przeszczęśliwa (a wszyscy mi zazdrościli, bo cechowali się identycznym poziomem miłości do tych zajęć).

Większość życia spędziłam, sport uprawiając okazjonalnie. Jako dziecko bardzo szczupłe i ruchliwe, jeździłam oczywiście na rowerze, jeździłam też na sankach i nartach. (Na nartach od drugiego roku życia i zawdzięczam to, o dziwo, prezentowi od strony rodziców mojego Taty, którzy poza tym niewiele wnieśli  dobrego do mojego życia - ale za te narty jestem im bardzo wdzięczna). Razem z innymi dzieciakami biegałam po osiedlu; z rodzicami chodziłam w góry i na grzyby, jeździłam nad jeziora i nad morze. Pływać nie potrafiłam bardzo długo, mimo ogromnej cierpliwości i wieloletnich wysiłków mojego Taty, starającego się mnie nauczyć tej sztuki. (Wracając myślą do polskiej szkoły - w drugiej klasie podstawówki mieliśmy lekcje pływania. Polegało to to na tym, że szliśmy na basen, w którym była bardzo zimna woda i mieliśmy spędzać w niej czas. Gdy, drżąc z zimna, przytrzymywaliśmy się brzegów basenu, starając o jak najmniejszy styk z wodą, wówczas ratownik oblewał nas lodowatym strumieniem z węża... Dziś zapewne byłaby afera na całą Polskę, a wtedy, cóż - takie życie). Nie potrafiłam utrzymać się na powierzchni wody. Dopiero gdy mój młodszy kuzyn zasugerował, żebym spróbowała utrzymać się POD powierzchnią wody - tadam! Zadziałało, dzięki czemu w wieku lat czternastu wreszcie opanowałam sztukę pływania. Przez jakiś czas jeździłam też konno i bardzo to lubiłam, jednak gdy sytuacja finansowa mojej rodziny się pogorszyła, ta opcja odpadła; podobnie jak narty.

Sport jako taki był dla mnie jednak raczej czymś sezonowym, okazjonalnym; nie miałam żadnej regularnej formy ruchu poza spacerami (ale i te tylko i wyłącznie w ładną pogodę - co wykluczało jakieś 99% dni od, powiedzmy, listopada do kwietnia). I tak sobie minęły moje lata nastoletnie, moje lata dwudzieste... W międzyczasie skończyłam studia, znalazłam pracę, wyjechałam do Szwajcarii. Wkroczyłam też w lata trzydzieste - kiedy to człowiek z zaskoczeniem odkrywa, że ciało, wcześniej beztrosko wybaczające wszelkie grzechy, w tym te związane z fatalnym żywieniem i brakiem ruchu, nagle przestaje być tak wybaczające... I tym sposobem po raz pierwszy w życiu zaczęłam regularnie uprawiać sport. (Była już nawet kiedyś  o tym notka, ale wiele lat temu).

Zaczęłam od biegania, do którego do dziś czuję pewien sentyment. Odkryłam, jaką przyjemnością jest taki ruch; nie wspominając o endorfinowym kopie. Odkryłam, jak fajnie jest być wydolną, jak dobrze jest być wytrzymałą - czuć się młodą i sprawną. Biegałam regularnie przez jakieś trzy lata, ale miewałam problemy z przeciążeniem kolan, po których to oczywiście musiałam robić sobie przymusowe przerwy. 

Bardzo mnie to frustrowało, zaczęłam więc szukać innych możliwości zadbania o siebie - padło na siłownię i to okazała się miłość wieloletnia, bez żadnej przerwy aż do czasów corony. Rozgrzewka cardio, godzinka na maszynach, potem rozciąganie, sauna i chwila pływania. Dwa razy w tygodniu, co utrzymywało mnie w bardzo dobrej kondycji. (Na zajęcia grupowe - poza jogą - nie chodziłam; byłam na nich dosłownie kilka razy w życiu. Tu znowu wracamy do polskiej szkoły: wyrobiła we mnie skuteczną niechęć do uprawiania sportu w grupie). 

Siłownia dała mi fantastyczne poczucie mocy i odmłodzenia. Nagle udźwignięcie czegoś ciężkiego stało się bezproblemowe. Zniknęły bóle pleców i sztywność na skutek spędzania wielu godzin przed komputerem. Schylanie - by zawiązać sznurówki, włożyć buty, podnieść coś... stało się znów tak bezproblemowe jak w czasach nastoletnich. Nagle ja, która kiedyś potrafiłam przepłynąć raptem jakieś paręset metrów, byłam w stanie płynąć przez pół godziny bez przerwy! Nawet chodzenie po górach, które (w sezonie, czyli mniej więcej maj-październik; w dni wolne z ładną pogodą) też stało się moją regularną aktywnością krótko po przyjeździe do Szwajcarii, zaczęło być łatwiejsze. 

Jakoś w międzyczasie odkryłam zalety jogi. Najpierw chodziłam na zajęcia grupowe, później jednak - po przeprowadzce do Zurychu - skupiłam się na ćwiczeniu samej, w domu. Szczególną przyjemność sprawia mi to w piękne, ciepłe dni - wynoszę matę na któryś z balkonów lub na taras, czuję na twarzy ciepło słońca... Oczywiście jeszcze lepiej jest ćwiczyć nad brzegiem morza/oceanu czy w innych pięknych okolicznościach przyrody - więc nabyłam matę podróżną i zabieram ją na wakacje. 

Joga dała mi nie tylko znacznie lepsze rozciągnięcie, nie tylko nauczyła moje ciało odpowiedniego i szybkiego reagowania (nagle umiem się przewracać, nie robiąc sobie krzywdy! po prostu magia: tak jakby moje ciało samo wiedziało, co robić, jak się wykręcić, jak podeprzeć, by upadek nie miał fatalnych skutków), ale też wpłynęła na psychikę - dała poczucie wewnętrznego spokoju, stabilności; odstresowała. Ćwiczę ją zwykle od dwóch do pięciu razy w tygodniu (za każdym razem tak długo, jak czuję, że mam danego dnia chęć; zwykle jest to około pół godziny) - najczęściej rano, przed pracą. 

Kiedy zaczęła się corona, nie mogliśmy już oczywiście chodzić na siłownię - zaczęliśmy więc ćwiczyć w domu. Tak odkryłam HIIT - trening interwałowy o wysokiej intensywności. Okazało się, że na pewne partie mięśni daje to lepszy efekt niż trening na maszynach! (Oprócz ramion, dlatego ramiona robię w mini-treningach na siłowni). Od czasu corony ćwiczymy więc HIIT - dwa-trzy razy w tygodniu, po pracy i w weekend. Przyznam, że uwielbiam poczucie satysfakcji po takiej sesji totalnego sponiewierania: gdy serce wchodzi na najwyższe obroty, a mięśnie wyją o przerwę... ale jeszcze bardziej uwielbiam rezultaty treningów: to, jak silna i sprawna jestem; to, że wydolność mojego serca jest na zdecydowanie lepszym poziomie niż statystyczny dla mojego wieku i płci; to, jak łatwo zdobywa się nam szczyty w przeróżnych krajach, niezależnie od panujących warunków pogodowych (np. ogromny upał plus duża wilgotność); jak wytrzymała jestem w kontekście długich marszów czy pływania. Marsze zresztą - ogólnie spacery - też bardzo lubię; i uskuteczniam regularnie w porze lunchu lub w weekend; w porze niezimowej chodzę też zwykle na piechotę do/z pracy, bo okoliczności przyrody na trasie są miłe, a zajmuje mi to raptem trzydzieści pięć minut w jedną stronę.

Po wielu latach przerwy powróciłam też do aktywności ukochanej w dzieciństwie i nastolęctwie, czyli jazdy na nartach. To jednak oczywiście sport sezonowy; co prawda w Szwajcarii teoretycznie można go uprawiać cały rok (nawet w środku lata są miejsca, gdzie można jeździć na lodowcach), ale koszty finansowe i czasowe (= dotarcia w te miejsca) takiej regularnej jazdy przez cały rok byłyby niebotyczne! Hołdujemy więc tradycji większości Szwajcarów i jedziemy po prostu na jeden dłuższy urlop narciarski w roku. Teoretycznie moglibyśmy w zimie co weekend być na stoku, ale jakoś dużo łatwiej jest wstać w sobotę rano latem, narzucić lekkie sportowe ciuchy, pojechać w góry i wystartować na szlaku niż w sobotę o świcie zimą: wstać w kompletnej ciemności, dojechać na miejsce o wschodzie słońca, kupić całodzienny ski pass, włożyć ekwipunek... Na wakacjach zimowych, gdy nie trzeba dojeżdżać, bo hotel znajduje się tuż przy trasach zjazdowych, a ski pass kupuje się na cały okres i nie trzeba o tym myśleć, jest dużo łatwiej. A może to po prostu wygodnictwo związane z wiekiem? (-; 

Ponad dekadę temu zaczęłam też uprawianie kolejnej aktywności sezonowej - chodzi mianowicie o nurkowanie. Ale ten temat zdecydowanie zasługuje na osobną notkę... (i nawet częściowo ta notka jest już napisana, stay tuned)

W każdym razie uzależnienie od sportu zapadło we mnie głęboko i stało się nieodzowną częścią życia, sprawiającą mi dużo radości! (O korzyściach zdrowotnych nie wspominając, a tych jest bardzo wiele, co zresztą wie chyba każdy: polepszenie zdolności poznawczych i kreatywności, obniżenie poziomu stresu, wzmocnienie systemu immunologicznego, poprawienie jakości snu, kości i skóry, działanie antydepresyjne, przedłużenie życia...  długo można by wymieniać. Jesteśmy stworzeni do ruchu!)

 

Szczęśliwie A. ma podobny stosunek do sportu co ja (zresztą była to cząstka bardzo pozytywnego wrażenia z naszej pierwszej randki: to, że biegał maratony czy pływał w przekraczaniu jeziora). Razem więc uprawiamy HIIT, nurkujemy, zjeżdżamy na nartach i oczywiście chodzimy po górach. Tę ostatnią aktywność dzielimy z moją - dobiegającą powoli siedemdziesiątki! - Mamą (mój Tata zresztą też był zapalonym górołazem). Mama jest oczywiście od nas wolniejsza, ale jak na swój wiek, także w świetnej kondycji - czego koronnym dowodem jest zdobycie tegorocznych trzech trzytysięczników także przez nią! :-)

A jaki jest Wasz stosunek do ruchu?