Słów kilka o przygodach w kraju ojczystym.

Jako że A. parę miesięcy temu zadał mi pewne ważne pytanie, a ja udzieliłam na to pytanie odpowiedzi pozytywnej, planuję wkrótce zmienić tak zwany stan cywilny. Ponieważ odbędzie się to w Szwajcarii, tym samym miałam okazję zapoznać się z wymaganiami, które trzeba spełnić, aby zmiana ww. stanu stała się prawnie możliwa. (Rozpatrywany przypadek dotyczy ślubu Szwajcara i Polki, nie mam pojęcia, jak wygląda to przy innych kombi- - nomen omen - nacjach).

Otóż, co zapewne nikogo nie zdziwi, najpierw zgromadzić należy kilka papierów. W przypadku moim, czyli cudzoziemki, konkretnie są to: dowód osobisty lub paszport, poświadczający obywatelstwo (w przypadku posiadania kilku obywatelstw, jeśli chcemy mieć informację o nich w ślubnych papierach, trzeba posiadać odpowiednio kilka dowodów lub paszportów; jeśli takiej informacji nie chcemy, w zupełności wystarczy jeden); kopia permitu; odpis zupełny aktu urodzenia oraz jego tłumaczenie przysięgłe, a także zaświadczenie o stanie cywilnym lub zaświadczenie o zdolności do zawarcia związku małżeńskiego (w obydwu przypadkach potrzebujemy również tłumaczenia przysięgłego). 

Jako że od momentu, gdy kierownik biura paszportowego w Gdańsku (nie pozdrawiam) odmówił mi parę lat temu przyjęcia wniosku o paszport - łamiąc zarazem prawo, ale któż by tam dbał o takie drobiazgi - bujałam się po świecie bez jakichkolwiek ważnych polskich dokumentów, stanęłam przed koniecznością wyrobienia sobie polskiego dowodu osobistego.
Szczęśliwie złożyło się tak, że kilka miesięcy wcześniej, podczas pobytu w Polsce, założyłam i uwierzytelniłam sobie konto ePUAP - myśląc, że może kiedyś podejmę znów kolejną próbę zdobycia jakichś polskich dokumentów... i że lepiej byłoby wówczas przy składaniu wniosku mieć kontakt z czymś, co w imię bezinteresownej nienawiści bliźniego prawa nie łamie; na przykład własnym laptopem.

Złożyłam zatem wniosek o dowód osobisty przy pomocy systemu ePUAP, uczyniwszy to z rozsądnym ponad trzydziestodniowym wyprzedzeniem, by nikt nie mógł na przykład rzec mi później z triumfującym uśmieszkiem, że nie było na wyrobienie dokumentu dość czasu. Z duszą na ramieniu oczekiwałam jeszcze, czy zeskanowane zdjęcie biometryczne jest aby na pewno zeskanowane prawidłowo (podane są bowiem jedynie wymagane jego wymiary minimalne), ale tadam! wniosek został przyjęty, ba, podano mi nawet przewidywaną datę odbioru dowodu! (Data przewidywana zmienia się w pewnej chwili w datę ustaloną, ale by tę móc sobie później sprawdzić, trzeba posiadać numer wniosku, którego to numeru mimo żmudnych i drobiazgowych poszukiwań oraz bezproblemowego władania językiem polskim nie udało mi się znaleźć ani na moim elektronicznym wniosku, ani na urzędowej odpowiedzi na tenże. Ale nie bądźmy drobiazgowi, wniosek został przyjęty, było to - prawdę mówiąc - dużo więcej niż oczekiwałam!)

O załatwienie dwóch pozostałych dokumentów chciał zatroszczyć się mój tata, jednak w urzędzie uświadomiono go natychmiast, iż o ile może pobrać dla mnie odpis zupełny aktu urodzenia, o tyle po zaświadczenie o stanie cywilnym zjawić muszę się osobiście. Wiadomo, polska legislatura szacuje wysoko kontakty międzyludzkie i nie uważa za stosowne, by urzędnicy i petenci pozbawieni zostali tak cenionej przez obie strony rozkoszy obcowania ze sobą, toteż takie bezduszne zwyczaje, jak w niehumanitarnej Szwajcarii, gdzie praktycznie wszystkie dokumenty, z dowodem włącznie, można wysłać pocztą do domu delikwenta, nie wchodzą w grę.

Ale dość tych peanów, wracajmy do meritum. W czwartek, gdy przylatywałam do Polski, urząd miejski w Gdańsku czynny był do szesnastej, a przynajmniej taka oficjalna informacja widniała na jego stronie internetowej. Ze względu na spóźnienie samolotu, do urzędu dotarłam za trzynaście czwarta. Z działu odpowiedzialnego za dowody osobiste wyszłam z nowym dowodem w ręku za sześć czwarta; minutę zajęło mi dobiegnięcie na piętro, zajmowane przez urząd stanu cywilnego. Lecz niestety! Przyzwyczajona do szwajcarskiej pedanterii, w myśl której koniec pracy o szesnastej oznacza koniec pracy o szesnastej, nie pomyślałam, że za pięć szesnasta maszyna do wydawania numerków petentom będzie już chytrze wyłączona. Usiłując do ostatniej chwili walczyć z losem, nieśmiało zapukałam do właściwych drzwi i przedstawiłam pokorną prośbę, czy mogłabym może jednak jeszcze... Pani urzędniczki na mój widok skrzywiły z niechęcią usta i rzekły, iż komputery są już wyłączone i wszystko wylogowane i w ogóle to mogłam była zadzwonić wcześniej i uprzedzić, że, ale skoro nie zadzwoniłam, to. (Ano nie zadzwoniłam, myślałam, że szesnasta oznacza szesnastą, mój błąd). Łaskawie zasugerowano mi przyjście następnego dnia rano - przed ósmą! (Urząd czynny jest oficjalnie od ósmej). Cóż było robić, są chwile, gdy nawet ja wiem, że sytuacja jest stracona. Pożegnałam się uprzejmie; i wróciłam dnia następnego.

Dnia następnego zaś maszyna do wydawania numerków była już co prawda włączona, jednakowoż numerki nad drzwiami tkwiły uparcie na pozycjach startowych i nie chciały się zmieniać. By nie myśleć o tym, jak bardzo się spieszę, studiowałam ogłoszenia i obwieszczenia, znajdujące się w wiszącej przede mną gablotce. I wtem! doczytałam oto, że po uprzednim umówieniu telefonicznym lub internetowym można wejść bez kolejki! Moje umówienie było co prawda osobiste, nie telefoniczne lub internetowe, niemniej jednak natychmiast ochoczo wtargnęłam do gabinetu (odkrywając zarazem, że w środku nie było żadnego petenta, zatem moje oczekiwanie, aż ktoś z wytęsknionego pokoju wyjdzie, mogło trwać w tych warunkach do szesna... przepraszam, do za pięć szesnasta). Pani urzędniczka jednak rozpoznała mnie, prawie się uśmiechnęła na mój widok - a co najważniejsze, miała wszystko potrzebne w systemie, więc już po kilku minutach trzymałam w ręku upragnione zaświadczenie o stanie cywilnym!

Kwestia przetłumaczenia go jest już niewarta wzmianki; tłumacz był co prawda człowiekiem wysoce oryginalnym, jednakowoż robotę wykonał rzetelnie i w zapowiedzianym czasie pięciu minut, a i stawka była dużo mniejsza, niż oczekiwałam (trzydzieści parę złotych). Tym samym mogliśmy złożyć w szwajcarskim urzędzie komplet dokumentów (uzupełniony o wniosek o zawarcie ślubu, do wydrukowania z internetu - i kopię paszportu A.; kopie dokumentów wykonywane są w urzędzie stanu cywilnego, nie trzeba przygotowywać ich wcześniej) - ja zaś, rozochocona niebywałymi sukcesami odniesionymi w polskich urzędach, poważnie myślę o kolejnym podejściu do złożenia wniosku o polski paszport.