Poniedziałek, czyli krótka notka pod wpływem chwili.

Mam dziś w sobie wewnętrznego kota. Jest zjeżony i prycha. 

Poniedziałek. Po-niedzieli. Koniec weekendu, koniec odpoczynku. Dźwięk budzika, oznaczający koniec wolności - bezlitosne wrzucenie w rolę Osoby Dorosłej, która ma Obowiązki. I nawet jeśli przyjemne - to ostatnio sam fakt, że trzeba gdzieś coś, że dotrzeć na czas na spotkanie, że zakupić to, załatwić tamto... jakoś mnie krzywdzi. Jest bowiem we mnie senność. Senność, powolność i rozwlekłość. Ciepłopuchatoszlafrokowanie, dopasowane idealne do aury za oknem (szarość). 

Jestem nadąsana. Przecież ja wcale nie chcę się ubierać. Chcę, w piżamie i szlafroku, zakopać się pod ulubionym kocem, pomarańczowym i puszystym. Czytać, czytać zachłannie, pożerać kolejne książki, nie ruszać się, za cały wysiłek mieć przewracanie ich stron. Pić herbatę, zajadać jeszcze ciepłe ciasto, wygrzebywać z puszki kolejne ciasteczka (to nic, do świąt jeszcze czas, upiecze się kolejną partię). 

A tymczasem poniedziałek. 

Wstańprysznicubierzsięzjedzśniadaniepracujćwiczpryszniczjedzlunchpracujzakupyspotkaniespacer. Organizuj, dziel, rządź, rób, zamawiaj, dyskutuj, decyduj...

Puenty brak. Chyba że uznamy za nią późną jesień.