O tym, dlaczego odeszłam z poprzedniej pracy - czyli syndrom boreout (zanudzenia) w praktyce.

Jak to mówią - człowiek całe życie się uczy. Nauczyłam się w zeszłym roku czegoś nowego i ja: że niezależnie jak fajne jest szefostwo czy atmosfera w pracy, niezależnie jak przyzwoite pieniądze, to - jeśli zadania są nudne, a zbyt długo zwleka się ze zmianą - kończy się to źle. Stało się tak i w moim przypadku: padłam ofiarą syndromu boreout (nie mylić z burnoutem - syndromem wypalenia zawodowego - choć obydwa zaczynają się podobnie, a czasami boreout prowadzi do burnoutu. Na szczęście nie stało się tak w moim przypadku).

Jakie były główne objawy? Przede wszystkim - jak sama nazwa wskazuje - bezbrzeżna, wszechogarniająca nuda. Gałąź biznesowa, w której wtedy pracowałam, mimo usilnych moich dążeń do wzbudzenia w sobie zainteresowania nią... nie dawałam rady. Powinnam była wiedzieć lepiej, bo przecież od dziecka zapamiętywałam bez trudu i na zawsze wszystko, co było dla mnie interesujące, błyskawicznie natomiast zapominałam (jeśli w ogóle byłam w stanie przyswoić) informacje dla mnie nieciekawe. (Stąd na przykład moja wiedza o piłce nożnej zaczyna i kończy się na fakcie, że piłkarzy jest jedenastu i starają się wkopać piłkę do bramki przeciwnika). Jako osoba nieposiadająca zupełnie zdolności aktorskich, dostawałam również informację zwrotną od kolegów z teamu - że podczas spotkań wyglądam, jakbym była myślami gdzie indziej bądź niezainteresowana tym, o czym jest mowa. I to prawda. Nie byłam. Nudziło mnie to po prostu bezbrzeżnie. Wszechogarniająco. Śmiertelnie. Nie tylko zapominałam natychmiast wyjaśniane mi przypadki biznesowe, ale też patrzyłam na ekscytujących się nimi kolegów jak na istoty z obcej planety. Nie, do dziś nie rozumiem, jak kogokolwiek może ta tematyka interesować. Przyjmuję do wiadomości - ale nie rozumiem.

W ślad za nudą szedł oczywiście całkowity brak satysfakcji z pracy - a satysfakcja jest to bardzo istotny dla mnie czynnik. I zarazem główny powód, dla którego wybrałam swój zawód - jest to bowiem (przy sprzyjających warunkach) zawód twórczy, związany z ciągłym rozwiązywaniem nowych, interesujących problemów. Najczęściej za każdym razem innych i nieraz bardzo trudnych - ale za to właśnie jaka upajająca satysfakcja towarzyszy ich rozwiązaniu! Tymczasem dostawałam zadania banalne, nieciekawe, żadne tam ratowanie wszechświata, o tworzeniu czegoś nowego nie wspominając. Zadań w miarę interesujących było bardzo niewiele (mniej więcej jedno na pół roku...) i nigdy nie udało mi się na żadne z nich załapać (wszyscy pozostali również chcieli je robić). 

Czas płynął. Moja niechęć do zadań pracowych narastała. Starałam się angażować zastępczo na innych płaszczyznach - np. zgłaszać do rzeczy, których nikt inny nie chciał robić (przykładowo - zastępując któregoś z nieobecnych kolegów na spotkaniach związanych z ich specyficzną rolą w teamie). Czas wykonywania zleconych mi zadań przeciągałam natomiast w nieskończoność. Specyfiką mojej pracy jest to, że ciężko jest precyzyjnie przewidzieć, ile powinno coś zająć - bo zawsze mogą wyniknąć przeszkody nieoczekiwane. Wkrótce stałam się całkiem biegła w usprawiedliwianiu opóźnień - ale to, oczywiście, nie rozwiązywało moich problemów w żaden sposób. (Jak później przeczytałam w definicji boreoutu - są to dokładnie takie strategie postępowania, jakie wdrażają dotknięci syndromem). 

Pod koniec przychodziłam do pracy - którą zresztą na samym początku bardzo lubiłam! - czując się, jakbym przekraczała mury więzienia. Czas spędzany tam ciągnął się w nieskończoność: niezależnie od przerw na spotkania, rozmowy, picie kawy, robienie porządku na komputerze, natychmiastowe wypełnianie nielicznych próśb HR... Słowem - robiłam wszystko, byle tylko nie to, co robić miałam. Ostatnie miesiące w pracy upłynęły mi głównie na surfowaniu w internecie - nie byłam już praktycznie w stanie się zmusić, żeby zrobić cokolwiek z tego, co należało, tak żywiołowy wstręt do tego odczuwałam. Do domu wracałam ponura i przygnębiona - i do tego zmęczona jak  po maratonie, mimo całodziennego nicnierobienia! Często łapałam też jakieś infekcje, zaczęłam mieć problemy z pamięcią i koncentracją. Drobiazgi urastały do rangi poważnych problemów. Miałam poczucie, że życie przecieka mi między palcami. Rozkwitałam natomiast w weekendy i podczas urlopów - wtedy budziłam się szczęśliwa, pełna sił i energii. 

Niewątpliwie znaczenie na dłuższą metę miało też środowisko pracy. W moim teamie byłam jedyną cudzoziemką i (przez większość czasu) jedyną kobietą zarazem. O ile koledzy byli sympatyczni i ich lubiłam, o tyle fakt, że byłam jedyną cudzoziemką, sprawiał, że bardzo często zapominali mówić po niemiecku: przechodzili na dialekt. Nie było to z ich strony złośliwe - po prostu brak empatii. Im było tak wygodniej, a ja, gdy ileś razy dziennie musiałam przestawiać ich z powrotem, czasami miałam po prostu dość i godziłam się z faktem, że nie rozumiem, o czym jest mowa. (Co nie znaczy, że poczucie wykluczenia było przyjemne). Do tego - że tak sobie polecę generalizacją - rzecz działa się w Szwajcarii centralnej, gdzie mentalność jest jednak inna niż np. w Genewie, Zurychu czy Bazylei. Większość moich kolegów z teamu pochodziła z małych wsi. Wsi, w których się urodzili, spędzili tam całe życie (często nie byli nawet na żadnych studiach) - i wsie te stanowiły ośrodek ich wszechświata. Nie byli w związku z tym zainteresowani tym, co inne, obce, nie ich. Powtórzę - nie ze złośliwości... ot, takie horyzonty. Do tego - co odczuwa chyba większość kobiet, pracujących w środowisku czysto męskim - w pewnych kwestiach ma się czasem poczucie osamotnienia, niezrozumienia czy irytacji. W moim zawodzie dodatkowo czasem spotyka się ludzi, którzy kobiet się boją - bądź traktują je jak inny gatunek. W efekcie czują się skrępowani podczas rozmowy, czerwienią, dziwnie zachowują - albo w ogóle w popłochu unikają konwersacji.      

Miałam to szczęście, że moja szefowa była osobą bardzo otwartą (co wśród rodowitych Szwajcarów nieczęsto się zdarza) i z którą można było szczerze porozmawiać. Widziała, że coś złego się ze mną dzieje i próbowała wysondować, na czym rzecz polega. (Koledzy zresztą również się o mnie martwili - acz nie próbowali szukać odpowiedzi u mnie, tylko u szefowej właśnie). Dzięki jej staraniom wkrótce przed odejściem przeniosłam się nawet na próbę do innego teamu - znacznie bardziej zróżnicowanego - ale syndrom był w tamtym czasie już tak rozwinięty, że praktycznie niczego to nie zmieniło: ludzie byli inni, ale tematyka ta sama. Przyszłam więc do szefowej i powiedziałam jej wprost, że nie jestem już w stanie pracować; że potrzebuję przerwy. Moja nienawiść do pracy była w tamtym czasie tak ogromna, że w ogóle nie obchodziły mnie nawet kwestie finansowe. Ba, skróciłam o miesiąc okres wypowiedzenia - po prostu nie byłam w stanie już wytrzymać. 

Tym sposobem miałam okazję zapoznać się, jak też wygląda w Szwajcarii (centralnej - tak, tak, to ma pewne znaczenie!) bycie na bezrobociu... ale o tym już w innej notce.